Start  Artykuły wstępne Rok wydania 2012 - artykuły wstępne Lider 9.2012 (259)
|
Lider 9.2012 (259) |
|
|
Drodzy czytelnicy
Kiedy piszę ten tekst Olimpiada dobiega do połowy. Nie odnosimy wielkich sukcesów więc tradycyjnie już rozlegają się pomruki potępienia, nagany i szyderstwa wobec tych którzy „powinni” zdobyć medale, ale którym z różnych powodów się nie udało. Nic to, że ktoś jest w czołówce światowej, że jest czwarty, piąty lub ósmy w świecie w swojej konkurencji. My nieodmiennie chcemy złota. Kto zajmuje drugie miejsce nie wygrywa srebra ale przegrywa złoto. Kiedy patrzę na zbliżenia twarzy olimpijczyków trudno nie zauważyć jak bardzo są zmęczeni potwornym treningiem, pracą ponad ludzkie możliwości. Boję się słabego wyniku polskiej reprezentacji olimpijskiej i tradycyjnej reakcji (władz, mediów, znacznej części społeczeństwa) przypisującej brak wyników słabemu wychowaniu fizycznemu, które mało skutecznie : wyszukuje, wyłania, selekcjonuje, szkoli, przygotowuje itp. Wszystko to znamy. Trzeba nam jeszcze szczególnie po tym jak Chiny wygrają Olimpiadę (?), aby powołać się na ich metody szkolenia (katorżniczego udręczenia). Kiedyś mieliśmy wzorować się na NRD, pora na Chiny. Kiedy słucham tych wszystkich komentatorów, którzy z taką bezmyślnością, wręcz okrucieństwem, bez żadnej refleksji, ganią sportowców, robi mi się niedobrze. Jak łatwo jest potępić Otylię Jędrzejczak, Sylwię Gruchałę czy Agnieszkę Radwańską. Humanitarne przyśpiewki kibiców „nic się nie stało” cichną kiedy do głosu dochodzą „specjaliści od patriotycznego worka medali”. Oburzenie wzbudziło to, że jeden z tych, którzy mieli zdobyć medal, a go nie zdobył zauważył, że inni też chcą wygrywać. Dokąd zmierza współczesny sport ?. Kiedy to się wreszcie załamie : many, many, many.... rekord, rekord, rekord... citius, altius, fortius. Smutkiem napawa ten tłum oglądaczy, którzy rekompensują swoje lenistwo podziwianiem wysiłku innych.
"Ryk stadionów zagłuszył skutecznie wrażliwość wychowawców". Problem nie w tym oczywiście, że kwestionuję atrakcyjność wielkich "patriotycznych" zabaw i wojen jakimi są Euro 2012, czy Londyn 2012, ale w tym, że takie manifestacje uważa się za właściwą i podstawową ekspresję kulturową w zakresie kultury fizycznej. To, że tłum (Le Bon) tak interpretuje świat, jest zrozumiałe, ale poddanie się tym nastrojom i tendencjom przez liderów (politycznych, mentalnych, wychowawców) jest eufemistycznie rzecz biorąc naganne. Rozumiem - to jest magia i siła elektoratu. Każdy kto chciałbym się temu przeciwstawić, albo tego nie wykorzysta, będzie politycznym głupcem. W takiej atmosferze podnoszenie wagi problemów zdrowotnych, edukacyjno-wychowawczych budzi niesmak decydentów i tłumu. Narusza dobre samopoczucie. Ten specyficzny sojusz (władza – tłum) jest nie do przebicia. Skromniutka manifestacja w Poznaniu (chcemy chleba nie igrzysk) została zauważona jedynie jako zjawisko folklorystyczne i potępiona. Kiedy wreszcie (obok, nie zamiast) zauważymy prawdziwe ogromne, możliwości remedialne systematycznej aktywności ruchowej, a nie tylko centymetry, ułamki sekund, gramy. Sport dobrze wypełnia myśl Bernarda Shaw’a „Świat należy do sprawnych”, ale sprawnych jest coraz mniej a niesprawni kibicując prężą rachityczne muskuły. Obok nierówności ekonomicznej rozwierają się nożyce nierówności w zdrowiu (zdrowym stylu życia). Powiadają politycy, że to już nie jest sprawa Państwa a sprawa prywatna każdego człowieka.
Łatwizna, woluntaryzm, chciejstwo są dopuszczalne w piknikowych igraszkach, ale w wychowaniu już nie. Dobrze to rozumiał Janusz Korczak, któremu słusznie poświęcono 20-lecie trwania idei Szkoły Promującej Zdrowie, ale kto dziś jeszcze pamięta o Jego pedagogice, o tym z jaką czułością i wiedzą zwracał swą uwagę ku każdemu dziecku.
|
|
|
|
