Drodzy czytelnicy

Dość łatwo sformułować nasze oczekiwania co do spraw podstawowych i ostatecznych dotyczących długości i jakości życia. Prawo praw w tej sprawie sformułował jeden z filozofów : "Człowiekowi powinno być dobrze". Można bez liku przytaczać różne słynne cytaty (naukowe, filozoficzne, literackie, ludowe) na ten temat. Wszystkie one bez wyjątku akcentują silne przywiązanie do życia, jako wartości najwyższej. Wydaje się, że to przywiązanie wzrasta wraz z wiekiem i staje się jednym z największych problemów psychicznych i społecznych. Zawęża się ogląd świata, zmienia system wartości, tracimy pozycję środowiskową, narasta potrzeba korzystania z obsługi zewnętrznej, pogłębia się obszar drobnych i większych dolegliwości. Już nie pomagamy innym - sami wymagamy pomocy.
Pojawia się pytanie : Kto i co powinien zrobić, aby złagodzić dolegliwość tego narastającego problemu ?
Jakie miejsce w tych staraniach mają zająć starania bezpośrednie : przedłużanie życia, wydłużanie okresu życia w zdrowiu, eliminowanie bólu i cierpienia, rehabilitacyjna opieka medyczna także paliatywna i hospicyjna, a jakie rezygnacja, poddanie się cierpieniu, uznanie go za istotny element życia i człowieczeństwa, nacisk na pomoc psychiczną, akceptacja nieuchronności losu i zbliżającej się śmierci.
Nie będzie odkrywczym stwierdzenie, że rozwiązanie problemu kondycji fizycznej i psychicznej pokolenia trzeciego wieku, wymaga zbiorowego wysiłku : indywidualnego samych zainteresowanych, ich najbliższego otoczenia oraz państwa i jego rozlicznych instytucji : administracji państwowej i samorządowej, oraz organizacji pozarządowych.
Nikt z wyżej wymienionych podmiotów nie realizuje przynależnych mu zadań, z różnych powodów, ale jeden jest wspólny : cywilizacja rozwija się nierównomiernie : najszybciej w dziedzinach technicznych i ekonomicznych, znacznie wolniej w sferach społecznych, kontaktów międzyludzkich i wartości metafizycznych.
Nie zauważamy dynamicznych zmian demograficznych, albo zauważamy je, ale bagatelizujemy. Wszelka władza koncentruje swą uwagę nie na tym co ważne a tym co pilne, na tym co służy utrzymaniu władzy.
Niemała jest rola Kościoła, który powinien nie tylko łagodzić dolegliwości, przychodzić z pociechą, i propozycją akceptacji cierpienia, ale także dbać o to by taka propozycja i pociecha była nie zawsze potrzebna.
Dziennikarz pyta profesora Kołakowskiego : "Jedną z utopii, którą chcieli osiągnąć twórcy doskonałego świata, było wyeliminowanie cierpienia i słabości... Czy w naszych czasach mamy do czynienia z kompletnym odrzuceniem chrześcijańskiej koncepcji cierpienia, próbą wypchnięcia ludzkiej słabości poza nawias życia społecznego" ? "To prawda, odpowiada profesor, są takie próby. Jednak cierpienia naprawdę nie możemy usunąć. Możemy je różnymi środkami łagodzić. Kiedyś przecież nie było narkozy ani środków znieczulających - albo były bardzo mało skuteczne. Dziś takie środki są powszechnie dostępne, a mimo to cierpienie nadal jest i nie może go nie być, bo jest ono związane z kondycją ludzką. Osobną sprawą jest sens cierpienia. Łatwo nam ogólnikowo powiedzieć, że cierpienie i jego akceptacja może przyczynić się do tego, aby uczynić nas lepszymi, to prawda."
Różni interpretatorzy ciężaru życia głoszą, że "cierpienie uszlachetnia". To są jednak z reguły ci, którzy cierpienia nie znają z osobistego doświadczenia, wiedzą o nim ze źródeł pośrednich. Ci którzy cierpienia doznają mają jednak w tej sprawie zdanie odmienne.
Powiada filozof : jesteśmy w stanie znieść każde cierpienie, które dotyka innych.