Pedagogika humanizmu tragicznego Bogdana Suchodolskiego
l. Po raz pierwszy w dziejach cywilizacja przez ludzi tworzona nie tylko poprawia warunki ich życia na ziemi, ale równocześnie zagraża im coraz silniej.
2.Z trudem uświadamiamy sobie, iż ta cywilizacja bogactwa i komfortu jest równocześnie cywilizacją nędzy i głodu.
3.Fundamentalizm różnych obozów podejmuje raz po raz krucjaty mające niszczyć tych, którzy myśl inaczej
4.Wielkie religie okazują się słabe i często skażone fanatyzmem i fundamentalizmem
5.Jesteśmy sami we wszechświecie i nikt nie poręcza słuszności naszego działania
6.Rodzi się tragiczny problem tolerancji. Mówiąc dokładniej, chodzi o tolerancję przeświadczenia, iż się posiada prawdę. Najczęstszą konsekwencją takiego przeświadczenia jest potrzeba głoszenia prawdy, potrzeba nawracania tych, którzy jej nie posiadają.
7.W imię wielkich haseł i planów podejmowane działanie wydaje się zawsze godne uwagi. Stara maksyma, iż cel uświęca środki, wciąż jeszcze wodzi nas na pokuszenie.
8.Dlaczego ludzie są tak mali, skoro człowiek jest tak wielki ?
9.Jak działać, aby człowiek nie lękał się wolności i aby pragnął nie tylko chleba ?
10.U źródeł wielkiej teorii praktyki wychowawczej stoją dwie wielkie postacie : Sokratesa, który uczył posługiwania się rozumem w kształceniu samego siebie i Chrystusa, który uczył miłości drugiego człowieka. Obaj ci wielcy wychowawcy ludzi zginęli z rąk ludzi, potwierdzając swą śmiercią tragiczne przesłanie wychowania.
Z fascynującego tekstu profesora Bogdana Suchodolskiego zamieszczonego w książce „Ten świat – człowiek w tym świecie” pod redakcją profesor Ireny Wojnar (Wyd. Komitet Prognoz „Polska 2000 Plus” ) wybrał jak zawsze Zbigniew Cendrowski |